طراحی بهینۀ اوراق بهادارسازی در رابطه کارفرما-کارگزار براساس رویکرد استنباط بیزین از مخاطرۀ اخلاقی

در فرایند اوراق بهادارسازی، بانی با فروش وام به سرمایه­گذاران ریسک­پذیر، می­تواند ریسک وام­های رهنی را به آنها تخصیص دهد. در این صورت ممکن است بانی انگیزه­ای برای غربال‎ قرض­گیرندگان نداشته باشد، بنابراین مشکل مخاطرۀ اخلاقی به‎وجود می­آید. این نوشتار در قالب رابطۀ کارفرما ـ کارگزار، این نوع مسئلۀ عاملیت را بررسی می‎کند؛ بدین صورت که سرمایه­گذار برای کاهش عدم تقارن اطلاعات از برنامۀ جبران برای ایجاد انگیزه به بانی استفاده می‎کند و به استنباط ابعاد مختلف تلاش انجام‎گرفته، از قاعدۀ بیز کمک می‎گیرد و اعتقادهای پسین مشترک خود از مشاهدات وضعیت اعتباری ادغام وام­ها و ابعاد مختلف تلاش را در مسئلۀ طراحی قرارداد لحاظ می‎کند. نتایج نشان می‎دهد شکل قرارداد بهینه، تابعی از محتوای اطلاعاتی مشاهده‎های سرمایه­گذار و اطلاعات استنباط شده است و حاکی از آن است که استفاده از اطلاعات اضافی از فرصت­طلبی­های بانی جلوگیری می‎کند و بانی به احتمال بیشتر وظایف تعیین‎شده را هنگام اعطای وام به متقاضیان انجام می­دهد.